Een marathon om nooit meer te vergeten

Eigenlijk wilde Hans Dilling met een paar ploeggenoten van het Seven Hills Running Team al een editie eerder meedoen. Corona gooide echter roet in het eten. Toen de inschrijving voor de editie 2021 openging, besloot de groep toch in te schrijven. Dilling: ‘De Jungfrau Marathon kent in totaal 1800 hoogtemeters. We hadden daarom vooraf veel getraind in de heuvelachtige omgeving van Nijmegen, Berg en Dal en bij de stuwwal bij Beek Ubbergen. Het lopen op de N70 route bleek ook een goede bergtraining te zijn. Omdat het me in Zwitserland zo’n sprookjesachtige omgeving leek, besloot ik daar na de finish mijn vriendin Marleen ten huwelijk te vragen. De ring werd aangeschaft en ik vroeg aan mijn schoonvader toestemming om Marleen, die net als mijn ouders als supporter mee zou gaan, in Zwitserland de bekende vraag te stellen.’

Pittige klimmetjes

Met honderden andere marathonlopers startte Dilling die 9e september heel vroeg in de morgen vanaf het vliegveld van Interlaken voor zijn eerste echte marathon. Het parcours van de Jungfrau Marathon is de eerste helft vrij vlak met wat klimmetjes en kent in de tweede helft de echte stijging met veel hoogtemeters. Dilling: ‘Meteen vanaf de start ging het te snel, de marathon was nog lang en ik moest het tempo iets laten zakken. Je weet dat het tweede deel enorm zwaar gaat worden. Het halve marathon punt nabij Lauterbrunnen passeerde ik in 1 uur en 30 minuten. Het eerste deel had inderdaad een aantal pittige klimmetjes, zwaarder dan die van de Zevenheuvelenloop. Na 25 kilometer kom je dan aan bij de Muur van Wengen, een steile klim met S-bochten. Daarna blijft het voortdurend klimmen tot je de laatste kilometers naar de finish net als alle andere deelnemers alleen nog maar met je handen op je bovenbenen naar boven kunt wandelen.’

Nog een uitdaging

Na 4 uur en 8 minuten bereikte Dilling de finishzone. Aan de finish bij de Eiger Gletsjer stond Dilling nog een belangrijke taak te doen, het aanzoek. Omdat hij bang was onderweg de ring te verliezen had hij die aan zijn ouders gegeven. Die zouden iets voor de finish op hem wachten en hem daar de ring weer teruggeven. Ook zijn schoonouders waren ‘toevallig’ als supporter aanwezig. Marleen had niets in de gaten.

Dilling: ‘Ik had de ring in Nederland al aan mijn ouders gegeven. Bij de drukke finish aangekomen moest ik ze wel even zoeken en stopte. Marleen stond vlak na de finish om me te feliciteren en begreep niet waarom ik een paar meter voor de finish plotseling inhield en zoekend rondkeek. Met de snel aangereikte ring ben ik toen over de finish gelopen. Een aantal meters na de eindstreep ben ik voor haar op de knieën gegaan en heb haar in aanwezigheid van ouders, schoonouders en de Seven Hills loopvrienden die al binnen waren ten huwelijk gevraagd. Onder een strakblauwe lucht en met op de achtergrond de bekende bergen Eiger, Mönch en Jungfrau antwoorde een beduusde Marleen: Ja!’