Eliud Kipchoge over zijn fenomenale wereldrecord

Vastberaden en vol vertrouwen. Zo stond Kipchoge aan de start van de Berlijn Marathon. Alle ogen waren zondag op hem gericht, de man die vier jaar eerder in dezelfde stad al het wereldrecord op de marathon op zijn naam zette. Het plan was duidelijk: Kipchoge wilde zijn eigen wereldrecord uit 2018 verbeteren. In 2019 had hij tenslotte al laten zien de marathon nóg harder te kunnen lopen, door als eerste atleet ooit binnen 2 uur te finishen. Dat record werd niet officieel erkend – het voldeed niet aan de wedstrijdeisen vanwege wisselende hazen en de besloten opzet van de wedstrijd – maar bewees wel wat er mogelijk is bij gunstige omstandigheden.

Niet anders dan anders

Hij had zijn trainingen gedaan, de juiste tempomakers opgetrommeld en de sportdrank voor onderweg uitbesteed aan de inmiddels fameuze Claus-Henning Schulke, die vol toewijding de bidons van Kipchoge aanreikte. Zijn marathonvoorbereiding voor Berlijn was niet anders dan andere jaren. ‘Maar vier jaar meer training zorgt wel dat ik gegroeid ben als atleet,’ verklaart Kipchoge zijn succes. Zijn ijzersterke mindset en vertrouwen in eigen kunnen, zijn daar ongetwijfeld ook onderdeel van. ‘Ik reflecteer op de goede momenten uit het verleden en gebruik deze om mezelf ervan te overtuigen dat er méér mogelijk is. Langzaam ging ik erin geloven dat het me zou lukken om het wereldrecord te breken.’

Ijzersterke mindset

Het tempo van Kipchoge tijdens de Berlijn Marathon was gemiddeld 2:53 minuten per kilometer. 42,195 kilometer lang. ‘Ik een uitzonderlijk talent? It’s news you are telling me,’ grapt Kipchoge. Bovendien is mindset volgens hem belangrijker dan talent. Dat de doorkomst in Berlijn halverwege sneller was dan in het raceplan (59.51 minuten), bracht Kipchoge niet van zijn stuk. ‘Als je de gedachte toelaat dat je te snel bent gestart, dan ben je dat ook,’ klinkt het filosofisch. ‘Tijdens de wedstrijd moet je juist het vertrouwen houden dat het lukt. Kalm en positief blijven. Uiteindelijk viel alles op zijn plek.'

Structuur en regelmaat

Of hij zijn prestatie nog gevierd heeft? ‘Dat hebben jullie toch gezien?!,’ lacht Kipchoge. ‘Ik kwam met mijn handen omhoog over de finish!’ Groots en uitbundig hoeft dat van hem niet, liever houdt de atleet vast aan zijn routine. ‘Mijn leven staat in het teken van hardlopen. Dat is mijn focus, ik ben niet met andere dingen bezig. Zoveel hardlopen lijkt misschien saai, maar ik weet dat herhaling belangrijk is om succes te boeken. Ik wil het beste uit mezelf halen. Die gedachte motiveert mij iedere dag weer.’

De structuur en regelmaat van het topsportersbestaan bevallen hem duidelijk goed. Het enige dat nog steeds wennen is, zijn het grote aantal interviewverzoeken dat hij krijgt sinds zijn sterrenstatus. ‘Het beantwoorden van al die vragen ligt buiten mijn comfort zone,’ geeft hij toe. ‘Maar ik doe het graag om de sport op een positieve manier te belichten. Ik wil iedereen motiveren om te bewegen.’

Bucketlist

Of er dit jaar nog een marathon gaat komen? 'Nee dat niet, twee marathons per jaar is voor mij het maximum. Mijn lichaam en geest hebben tijd nodig om te herstellen.' Maar aan stoppen denkt de 37-jarige marathonloper absoluut nog niet. Zodra er naar zijn pensioen wordt gevraagd, verweert hij zich met een tegenvraag: 'Weet jij wanneer je dood gaat?' Een lastige vraag, zo blijkt. ‘Als het lichaam en geest er klaar mee zijn,’ antwoordt hij daarna. ‘Maar zolang ik nog vooruitgang boek, is stoppen niet aan de orde.’ Bovendien heeft Kipchoge nog een bucketlist af te werken: alle zes World Marathon Majors (New York en Chicago ontbreken nog op zijn erelijst). En kijkt hij met een schuin oog alweer naar de Olympische Spelen van Parijs.