Irene doorkruist Nederland hardlopend van noord naar zuid

Al twee keer eerder probeerde Irene Kinnegemin het Pieterpad te bedwingen. Door een blessure en hitte moest ze die pogingen staken. 'Ik wilde het graag een derde keer proberen. Op maandag 23 mei vertrok ik met een volle rugzak proviand en reservekleding vanuit Pieterburen. Het plannen van een dergelijke expeditie is heel belangrijk en zo wist ik bijvoorbeeld de openingstijden van winkels, maar ook de waterpunten onderweg. Kort overnachten deed ik steeds onderweg bij Bed & Breakfast’s want alleen lopen in het donker leek me niets’, aldus Kinnegim.

Pijn verbijten

De weersomstandigheden zaten de Haagse loopster niet echt mee in haar derde poging, woensdag bijvoorbeeld was het bloedheet om te lopen en donderdag kreeg ze een paar buien over zich heen. Na 350 kilometer begonnen ook de gelopen kilometers te tellen, waarbij ook nog eens de door de regen natgeworden schoenen en voeten met blaren hun tol gingen eisen. ‘Die laatste etappes waren zwaar maar als ultraloopster moet je tegen pijn kunnen, dat is een mentaal dingetje. Vanaf de Bemelenberg tussen Valkenburg en Maastricht kon ik eindelijk de Sint Pietersberg zien liggen, het eindpunt van mijn avontuur. 102 uur, 54 minuten en 56 seconden na de start tikte ik het eindpunt aan. Ik had het gehaald, helemaal vanaf Groningen non-stop en volledig self supported naar Zuid-Limburg. Met mijn prestatie heb ik nu de snelste vrouwentijd op mijn naam staan’.

Lol in het ultralopen

Irene Kinnegim deed voor het ultralopen al over de hele wereld mee aan hele triatlons en maakte in 2011, toen ze moeder werd, de keuze om zich meer toe te leggen op het lopen. Eerst marathons, later 50 kilometers. Dat ging goed en smaakte naar meer en zo liep ze in 2020 een nationaal record op de 24 uur, ruim 232 kilometer.

Kinnegim: ‘Ik hou van Ultralopen, het is kleinschalig en het gaat eigenlijk gewoon om lekker lopen. Ik heb de kenmerken van een goede ultraloopster, ben fysiek en mentaal sterk, mijn lichaam kan het aan. Dat heb je niet in een jaar geleerd, maar dat leer je met de tijd. Ik heb lol in het lopen en kan het iedereen aanraden om gewoon een keer met een rugzakje met eten en drinken het bos in te gaan en via een mooie route eens wat verder te lopen. De NS heeft bijvoorbeeld prachtige routes uitgezet tussen twee treinstations. Je komt dan op plekken waar je anders nooit komt. Het hoeft absoluut niet hard te gaan, want het gaat om de afstand. Loop gewoon op gevoel en pin je niet vast op een tijd. Tijdens het lopen van het Pieterpad ben ik ook op veel plaatsen geweest die ik niet kende, ik wist niet dat Nederland zo mooi en afwisselend was.’