Kees Larooij vertelt over de hardloop-dresscode
Hardlopen kent - zo heb ik geleerd - ook dresscodes. Minder dwingend weliswaar, maar toch. Deze codes vergen enige tijd om te doorgronden, maar als je je best doet, kun je middels je hardloopuitrusting laten zien of je bij het geheime genootschap van de ‘echte’ hardlopers hoort of dat je een onwetende amateur bent.
Dat de juiste schoenen van groot belang zijn, weet iedereen. In hardloopwinkels verkopen ze je de illusie van een perfecte schoen voor jouw voeten. Het is wachten op een ‘bespoke’ hardloopschoen; ieder z’n eigen verende springplankschoen, we zijn immers allemaal een Kipchoge in het diepst van onze gedachten.
Als ik iemand tegenkom die hardloopt op een tennisschoen rest niets dan een meewarige blik: “Wat doet hij zichzelf tekort, vast net begonnen.” Iemand op een fivefingersschoen kan echter op dezelfde meewarige blik rekenen: “Kijk hem nou, de alto onder de hardlopers. Veel gekker moet het niet worden, één Zola Budd is meer dan genoeg.”
Bij de hardloopkleding zelf blijkt het insider of outsider zijn niet alleen uit het feit of je een outfit hebt van het nieuwste seizoen, integendeel, minstens zo belangrijk is welke outfit je in welke omstandigheden aanhebt. De laatste mode doet er niet per se toe, tenzij je natuurlijk je hart verpand hebt aan Instagram.
Zo hanteer ik voor de vraag of ik een korte of lange broek aan moet trekken de stelregel die ik ooit las bij een van de leukste bloggers over hardlopen die ik ken, RunningRonald (die jammer genoeg een aantal jaren geleden het bloggen op een laag pitje heeft gezet). RunningRonald ging pas in een lange broek hardlopen als het kouder was dan 5 °C. Sindsdien loop ook ik pas in een lange broek als het echt koud is en wissel een kennersblik met hen die net als ik weten dat een hardloper al gauw te warm gekleed is.
Zeker als je met compressiekousen loopt zoals ik. Ik weet nog goed dat ik voor het eerst iemand met zulke kousen zag lopen. Wat vond ik dat een aanstellerij. Totdat ik een blessure in mijn kuiten kreeg en een compressiekous wellicht een oplossing leek. Sinds die tijd loop ik altijd met compressiekousen, zo hoor ik ook bij de vereniging ‘Baat het niet dan schaadt het niet’.
De conclusie is dat ook deze hardloopkeizer z’n nieuwe kleren heeft en doet alsof het van het grootste belang is. Als een semi-wetenschap die het hardlopen reliëf geeft en het hardlopen voor mij meer laat zijn dan het alledaagse sjokrondje. Het is een wijze waardoor ik me verbonden voel met al die andere keizers en keizerinnen met hun nieuwe kleren.
Elke maand geeft Kees Larooij een inkijkje in zijn leven als recreatieve hardloper.
