Wegdromen met de Half Marathon des Sables

De naam doet anders vermoeden, maar de Half Marathon des Sables in Peru is een ultramarathon met een totale afstand van 110 km. Verdeeld over vier dagen loop je drie etappes (dag 1: 31 km – dag 2: 57 km – dag 3: rust – dag 4: 22 km) door de snikhete woestijn. Een uitdaging van jewelste, maar Michelle hoefde er niet lang over na te denken. “Op Instagram zag ik een oproep van @marathon.princess, die een gratis startbewijs over had. Op dat moment waren we nog 3 weken van de race verwijderd, en niet veel mensen konden op die korte termijn deelnemen. De enige serieuze reactie kwam blijkbaar van mij.”

Geen ideale voorbereiding

Verder dan een marathon had Michelle tot dat moment niet gelopen, maar met een totale weekomvang van 70 á 80 kilometer en meerdere marathons in de benen, kon ze vertrouwen op een solide basis. De laatste drie weken in aanloop naar de race werden benut om zo voorbereid mogelijk te vertrekken. “Dat was natuurlijk veel te kort, maar ik wilde daar het beste van maken door de omstandigheden in Peru na te bootsen. We zouden door de woestijn lopen met een rugzak vol slaapspullen, eten en drinken op je rug. Dus ik heb getraind in mul zand, op een stairclimber en met extra gewicht op mijn rug.”

Kilometers maken was Michelle wel gewend, maar de Half Marathon des Sables was andere koek. “Ik had nog nooit een ultramarathon gelopen, nog nooit een trail gedaan en nog nooit aan een meerdaags loopevenement deelgenomen. Ik wist niet precies waar ik aan begon, maar ik ben vrij impulsief en wist dat het een unieke kans was”, blikt Michelle terug. “Van hardlopen is uiteindelijk niet heel veel terechtgekomen. De zandduinen, vele hoogtemeters, temperaturen boven de 40 graden en een rugzak van 10 kg op je rug, maakten het enorm zwaar. Het leek meer op hiken, met af en toe stukjes rennen. Het tempo lag gemiddeld rond 5 kilometer per uur.”

Waarom doe ik mezelf dit aan?

Op dag 2, tijdens de langste etappe van 57 km, heeft Michelle zichzelf meerdere keren vervloekt. “Het moment dat ik voorbij het marathonpunt was, realiseerde ik me dat ik nog 14 km moest. Ik had tranen in mijn ogen staan, mijn schouders en rug deden verschrikkelijk pijn. ‘Waarom doe ik mezelf dit aan?’, vroeg ik me af. Maar daartegenover stond een prachtige omgeving. De woestijn is super divers: losse zandduinen, een rotsig maanlandschap en kleuren die continu veranderen. Het was zo mooi, dat ik haast niet kon beseffen dat ik daar echt liep.”

Eenmaal over de finish kwam de euforie en het onoverwinnelijke gevoel. “Ik ben wel echt badass, dacht ik bij mezelf. Ik was heel blij dat het erop zat, maar tegelijk ook verdrietig dat het voorbij was. De mooie herinneringen overstemmen de pijn waar ik doorheen ben gegaan. Tijdens de race riep ik nog ‘Ik doe het nooit meer’, maar een uur later dacht ik daar alweer anders over. Het is echt het mooiste wat ik ooit heb ervaren.”

Heb je ook een bijzondere loopervaring die je wilt delen? Stuur een e-mail naar [email protected] en wie weet blikken we volgende keer terug op jouw avontuur!