Een andere angst waar ik korte metten mee wilde maken, zodat ik ook op vakantie mijn wekelijkse kilometers kan blijven maken: hardlopen op onbekend terrein.
Als ik de sociale media moet geloven zijn echte hardlopers echte avonturiers. Ze trekken er ‘s nachts op uit, om door de maan verlichte paden te verkennen, ze vinden lantaarnpalen maar horror. Het liefst bewegen ze zich voort in kleine groepjes (ik noem ze vlokjes), want #samenlopenisleuker. Die vlokjes waaien tijdens de zomermaanden uit over de hele wereld, om ons op Instagram te overspoelen met fenomenale hardlooproutes. De ene na de andere foto komt voorbij van hardlopers die hun vakantiegebied al rennend uitpluizen. Italië, het Rifgebergte, de Spaanse kust en nog verder van huis; Curaçao. Overal doen ze zich tegoed. Met lichte jaloezie – een lelijke eigenschap, ik weet het – swipe ik door de foto’s. De gedachte: dat wil ik ook. In alle vroegte in mijn schoenen glippen en vanzelf wel zien waar mijn voeten me brengen. Als een echte avonturier onontgonnen wegen belopen, de zon zien opkomen boven de zee, verborgen dorpjes ontdekken ergens hoog in de bergen en na afloop afkoelen in een heerlijk blauw meer. Meer idyllisch krijg je het niet.
De pijnlijke waarheid is alleen dat ik allesbehalve een hardlopende ontdekkingsreiziger ben. Ik ben eerder een hardloopsukkel die het liefst alle vormen van onvoorspelbaarheid uit de weg gaat. Laat mij maar schaapachtig de hoofdweg volgen, in plaats van the road less traveled. Als het even kan stippel ik mijn route van tevoren uit, en als het écht moet verken ik de road less traveled eerst op Google Maps. Hoe minder verrassingen een route heeft, des te beter. Het ongelukkigst maak je me bovendien met routes die in een cirkel lopen. Als je dezelfde weg terugneemt als op de heenweg dan weet je altijd wat je te wachten staat.
Ik heb heus wel eens geprobeerd de agressieve waakhonden in Toscane, of de duizelingwekkende hoogtes in Spanje te trotseren, maar echt ontspannen is het niet. Er is altijd een stemmetje in mijn achterhoofd dat me waarschuwt voor de mogelijke gevolgen, zou ik van de gebaande paden afdwalen. Uitdroging, gebroken benen door een vreselijke val, moord. Een ongeluk zit in een klein hoekje. Mijn overactieve fantasie heeft niet veel nodig, zal ik maar zeggen.
Deze zomer besloot ik – gedwongen door het feit dat mijn trainingsschema voor de marathon van Athene midden in mijn vakantie in Marokko begon – het nog eens te proberen. Slaaf te zijn van mijn schema, met in mijn achterhoofd de tagline van Mystical Miles: wat als we verdwalen? “Dan kun je altijd nog een taxi naar huis nemen,” sprak ik mezelf streng toe en stopte nog wat Dirhams in mijn hardlooptasje.
Tekst: Hasna El Maroudi
