Drugs? Welke drugs? De verdachten deden hun uiterste best om de rechter ervan te overtuigen dat ze niet met slechte bedoelingen naar de haven waren gekomen. Een van de mannen vertelde dat hij over een hek was geklommen, omdat hij de boot naar Engeland niet wilde missen. De rechter informeerde de verdachte dat hij over het hek van de ECT Delta-terminal was geklommen. Er ging geen lampje branden bij de verdachte. Hij kende de haven niet zo goed. Ik zocht op internet naar plaatjes van de terminal en zag duizenden containers en gigantische kranen, maar geen passagiersschepen die naar het Verenigd Koninkrijk varen.
Een andere verdachte beweerde dat hij ruzie had gehad met een taxichauffeur en op de Maasvlakte was achtergelaten. Op zoek naar hulp was hij over een hek geklommen.
Het mooiste verhaal kwam van een twintigjarige Rotterdammer die vertelde dat hij hardlopend naar de Maasvlakte was gekomen. Als hij niet was opgepakt, was hij ook weer terug naar huis gerend. De aanklager schudde zijn hoofd. Hij had de afstand berekend van het huis van de man tot aan de terminal aan de Missouriweg. Tweeënveertig kilometer en een beetje.
‘Dat is een marathon heen én een marathon terug,’ zei de officier van justitie. ‘Ik denk dat de verdachte zichzelf een beetje overschat.’ De gevangenisstraffen die werden geëist varieerden van vier tot elf maanden.
Ik moest denken aan Markelle Taylor die als misdadiger de gevangenis in was gegaan en als marathonloper de gevangenis uit was gekomen. Er zat zeventien jaar tussen. Taylor had zo lang vastgezeten in de San Quentin State Prison in Californië. De gevangenis was ooit door Johnny Cash bezongen als ‘de levende hel’, maar na hervormingen was het de plek in Californië geworden waar gevangenen het liefst hun straf uitzaten.
In 2004 was trainer Frank Ruona gevraagd om gevangenen te begeleiden die hardlopen leuk vonden. De man die 78 marathons en 38 ultramarathons had gelopen, wist de gevangenen te inspireren. Hij zorgde voor gratis hardloopschoenen en petjes tegen de zon. In 2008 was de eerste marathon van San Quentin een feit. Het is misschien niet de zwaarste marathon van Amerika, maar wel de meest monotone: honderdvijf keer hetzelfde rondje over het binnenterrein van de gevangenis.
De naam van de hardloopverenging van San Quentin luidt 1000 Miles Club. De trainingen vinden plaats op maandag en vrijdag; op andere dagen lopen de gevangenen voor zichzelf. Binnen de muren van San Quentin vinden ze in het hardlopen hun vrijheid. Het is onderdeel van hun voorbereiding op een leven buiten de muren.
Zes weken nadat Markelle Taylor vrij was gelaten, liep hij de Boston Marathon in 3:03:52. Het was een ruime verbetering van zijn beste tijd in San Quentin. Hier liep hij vier keer de marathon en schreef hij het clubrecord van de 1000 Miles Club op zijn naam met 3:16:07. Dit voorjaar liep Taylor, 49 jaar oud, de Boston Marathon in 2:52:00.
‘U kunt proberen ons van alles wijs te maken, maar het moet wel een beetje geloofwaardig zijn,’ zei de officier van justitie tegen de twintigjarige man die had verteld dat hij naar de Maasvlakte was gerend. Tweeënveertig kilometer en een beetje.
Markelle Taylor gebruikte zijn tijd in de gevangenis om te breken met oude patronen. Hij liep meer dan duizend mijl. Het kan. De metamorfose die mooier is dan alle andere: van misdadiger tot marathonloper.
Tekst: Ernest van der Kwast
