‘De parelduiker vreest den modder niet’, schreef Multatuli, waarmee hij volgens mij bedoelde dat de zoektocht naar mooie dingen soms, of misschien wel heel vaak, langs hindernissen gaat. Of, en dat is hier mijn interpretatie, dat het vinden van mooie dingen vaak gepaard gaat met smerig worden. Misschien zijn de twee – het vinden van geluk en smerig worden – wel onlosmakelijk met elkaar verbonden. Misschien moeten we op zijn tijd, als vrolijk knorrende biggetjes, eens lekker in de modder woelen. Was Pig-Pen, dat eeuwig smerig jongetje uit Peanuts, niet het meest happy van allemaal, meer dan Linus, meer dan Snoopy, het tegengestelde van de altijd netjes geklede Charlie Brown?
De Amerikaanse acteur Michael K. Williams zei eens dat de kindertijd de periode in je leven is die eindigt op het moment dat een modderpoel als een bedreiging gezien wordt in plaats van als een kans. Yvon Chouinard, oprichter van Patagonia, raadt ouders aan hun kinderen tijdens het wandelen in het bos niet om de modderpoel te navigeren, maar er dwars doorheen. Doe dat niet en voor je het weet, zei de wijze man, creëer je conservatieve Republikeinen.
Een van mijn mooiste hardloopervaringen is nog steeds de ad hoc ‘georganiseerde’ prutrace beginnend bij het zwembad van Wormer en vervolgens via een veertigtal modderige sloten richting Jisp, daar de plas over, en via de andere kant van Het Zwet, via wat minder sloten weliswaar weer terug. Er was geen tijdswaarneming, geen prijsuitreiking, er deden geloof ik zes lopers mee, aangevoerd door de Koning der prutracers, Louis Dam. Het was volgens mij in 2012, we hebben het er nog over.
De wolf heeft modder aan de poten, de vagebond is geen schoon geschrobde dandy, wellicht dat de hardloper zich van andere mensen onderscheidt in dat er altijd wel iets zichtbaars aan de huid geplakt zit – stof, zweet, gedroogd bloed van een paar schrammen, zoutplekken, tranen, modder aan de benen, modder op het gezicht, modder in het haar. En zijn dat niet de mooiste wezens op aarde?
Tekst: Hans Koeleman
