Na 100 meter geloof ik dat het niks gaat worden. Mijn benen zijn van lood, mijn hart bonst nu al in mijn keel. Bij het stoplicht overweeg ik terug te gaan. Of toch door? Thuis wacht ellende. Ik moet verder. Ik moet juist deze drukke weg over. Dit is de grens. Groen, rennen.
Hier zijn alleen fietsers en hondenuitlaters. Auto’s hoor ik niet meer, maar mijn hersenpan is nog steeds een echokamer. ‘Hoe ga je dit oplossen?’ ‘Je kan niks.’ ‘Wanneer word je volwassen?’ ‘Waarom verandert er nooit iets?’ ‘Je moet meer.’ ‘Waarom doe je niet meer?’ ‘Waarom heb je je shit niet op orde?’ ‘Het is niks en het wordt niks.’
Het begint te regenen. Het valt in dikke druppels op het plaveisel en al snel ruik ik die kenmerkende geur van zomeravonden die nat eindigen. De lucht die hoort bij snel de kussens van de tuinstoelen naar binnen brengen. Van mijn moeder die vanuit de keuken roept ‘de was!’. Petrichor heet deze geur. ‘Petri’ komt van het Griekse ‘petra’, wat steen betekent en ‘ichor’ is volgens de Griekse mythologie de vloeistof die bij de goden door de aderen stroomt. Het bloed van de goden.
Boven me flitst het. Vijf tellen later hoor ik de hemel kraken en dan dreunend openbarsten. Alle in deze hete dagen opgebouwde energie komt vrij. Nog een flits, nog een knal. De sluisdeuren gaan open. Ik sop in mijn schoenen onder een paarse lucht. Regenwater stroomt als een beekje over het fietspad en toch hoor ik mijn voeten het asfalt niet meer raken. De grond lijkt steeds verder weg. Ik doe geen moeite meer om te lopen en toch ga ik vooruit.
Ik kijk naar beneden en zie een man lopen in de regen. Als ik mijn best doe, kan ik zijn gezicht zien. Zijn mond staat een beetje open, wenkbrauwen gefronst. Hij kijkt ergens voor zich, maar zo te zien naar niets in het bijzonder. Echt een hardlopershoofd heeft ’ie. Hardlopers zullen zo’n kop afgetraind noemen, anderen uitgemergeld. Hij loopt licht, maar zijn blik is donker. Dan verdwijnt zijn linkervoet tot de enkel in een plas en zie ik dat hij eerst schrikt, maar dan begint te glimlachen. Ik ook. Als ik mijn armen naar beneden uitstrek, zweef ik naar die loper toe. Nog iets verder en ik ben hem.
Het geraas van de bliksem en de donder is verstild. De regen komt nog altijd naar beneden, maar niet meer in bakken. In mijn hoofd zijn we het eens geworden over een staakt-het-vuren. ’Gewoon een voet voor de andere zetten, dan komt het goed’, luidt de overeenkomst.
‘Lekker gelopen?’, vraagt de man van de coffeeshop op de hoek. ‘Zeker, was even nodig’, antwoord ik. ‘Problemen zitten in je kop, buurman. Oplossingen stromen door je bloed.’
Tekst: Klaas Boomsma
