Sporen van vroeger
Ook al is het geen nieuw inzicht, het is goed te beseffen dat er veel in je jeugd kan misgaan. Het verhaal van Bart van Nunen raakte mij waarschijnlijk zo, omdat - hoewel heel anders - mijn jeugd mijn relatie met eten en drinken tot op de dag van vandaag definieert. Ik kan niet anders herinneren dan dat ik dik was. En hoewel je dat als kind niet per se als een last ervaart, zorgt je omgeving er wel voor dat dat toch gebeurt. Ik werd op het schoolplein Dik Trom en Billie Turf ineen.
Hoewel Billie en Dik al lang geleden zijn overwonnen, blijft het een dagelijks gevecht. Soms fysiek, maar altijd mentaal. In mijn hoofd blijf ik het kamerolifantje dat nu weliswaar met dagelijkse precisie bijhoudt wat zijn gewicht is, zo gezond mogelijk probeert te leven en daarom hardloopt – maar ook om nooit weer dik te worden, in elke winkelruit controleert hoe hij eruitziet en daar uiteindelijk nooit tevreden over is. In mijn hoofd zal ik altijd dat te dikke jongentje zijn met zijn vele praatjes en grapjes, die alleen maar bedoeld zijn om af te leiden, om te voorkomen, om te ontkennen.